ÖZET
Amaç:
Bu çalıșma, yoğun bakım (YB) hastalarında sürekli insülin infüzyonu ile kan șekerinin sıkı kontrolünün mortalite, morbidite ve immün paraliziye etkilerini araștırmak amacı ile planlandı.
Materyal ve Metod:
Bu prospektif, randomize ve kontrollü çalıșmaya YB’a kabul edilen hasta veya birinci derece yakınlarından onam alınan toplam 20 hasta dahil edildi. Hastalar YB’ye kabulden sonra randomize olarak, Yoğun İnsülin Tedavisi (YİT) veya Geleneksel İnsülin Tedavisi (GİT) gruplarından birine alındı. Her iki gruba 10’ar hasta dahil edildi. Sürekli insülin infüzyonu ile YİT grubunda kan șekeri 80- 110 mg/dL, GİT grubunda 180- 200 mg/dL arasında tutuldu. Hastalar YB’ye kabul edildikten sonra günlük APACHE II (Acute Physiology and Chronic Health Evaluation II, Akut Fizyoloji ve Kronik Sağlık Değerlendirmesi) ve TISS 28 (Therapeutic Intervention Scoring System, Tedavi Amaçlı Girișim Skorlama Sistemi) skorlamaları yapıldı. Kabul, 5, 14 ve 28’inci günde tam kan ve biyokimyasal analizler yapıldı, C-reaktif protein (CRP) ve akım sitometri yöntemi ile monositik HLA-DR düzeyi saptandı. Yoğun bakım ve hastanede kalma süreleri ile olası mortalite nedeni ve zamanı kaydedildi. İstatiksel analizde Mann Whitney U Testi ve Chi-Square Testi kullanıldı ve p<0,05 değeri istatiksel olarak anlamlı kabul edildi.
Bulgular:
YİT grubunda, kan transfüzyonu ihtiyacı ile sabah 06 ve gün içi minumum ve maksimum kan șekeri düzeyleri GİT grubundan daha dü șük bulundu (p<0.05). Yoğun insülin tedavisi ile YB mortalitesi %20, hastane mortalitesi %30 azalmasına karșın bu azalmalar anlamlı bulunmadı. Ayrıca bu çalıșmada YİT grubunda, YB ve hastanede kalma süreleri, inotrop ve renal replasman tedavisi gereksinimi, hiperbilirübinemi, dolașım sistemi enfeksiyonu sıklığının daha az oldu ğu ancak, bunların istatiksel öneme ulașmadığı saptandı. Yoğun insülin tedavisinin monosit HLA-DR düzeyi ve CRP üzerine de önemli bir etkisi gösterilemedi.
Sonuç:
YİT ve GİT Grupları arasında mortalite ve immün paralizi açısından önemli bir farklılığa rastlanmadı. YİT grubunda kan transfüzyonu ihtiyacı ile sabah 06, gün içi minumum ve maksimum kan șekeri düzeyleri anlamlı șekilde düșük bulundu (p<0,05).
